1. EN 420: 2003+A1: 2009

EN 420: 2003+A1: 2009 to ogólna norma dotycząca rękawic ochronnych, która definiuje podstawowe wymagania, jakie muszą spełniać rękawice, aby mogły być używane w różnych środowiskach pracy. Jest to norma ogólna, która często stanowi punkt wyjścia do bardziej szczegółowych norm związanych z ochroną przed różnymi zagrożeniami (np. chemicznymi, mechanicznymi, termicznymi).

Zakres normy EN 420:

Norma EN 420 nie określa specyficznej ochrony przed zagrożeniami, ale obejmuje wymagania dotyczące ergonomii, komfortu, oznaczeń i właściwości rękawic ochronnych. Główne aspekty tej normy to:

1. Ergonomia i komfort użytkowania:

   • Rękawice muszą być zaprojektowane tak, aby nie ograniczały ruchów dłoni i były wygodne w użyciu. Muszą zapewniać swobodę ruchu i elastyczność odpowiednią do wykonywanej pracy.

2. Bezpieczeństwo i nieszkodliwość materiałów:

   • Materiały użyte do produkcji rękawic nie mogą powodować podrażnień ani reakcji alergicznych, a także muszą być bezpieczne dla zdrowia użytkownika. Norma określa limity dotyczące obecności niektórych substancji chemicznych w materiałach.

3. Wymagania dotyczące rozmiaru:

   • Norma definiuje minimalne i maksymalne rozmiary rękawic ochronnych oraz określa, jak dokładnie powinny być mierzone rękawice, aby pasowały do różnych rozmiarów dłoni. Rękawice muszą być dopasowane do wielkości rąk użytkowników, co wpływa na komfort oraz efektywność ochrony.

4. Zdolność chwytu i czułość dotykowa:

   • Norma wymaga, aby rękawice oferowały odpowiednią zdolność chwytu i czułość dotykową, co jest szczególnie ważne podczas prac wymagających precyzji.

5. Odporność na przenikanie wody:

   • Jeśli rękawice mają być odporne na wodę, muszą przejść odpowiednie testy sprawdzające ich wodoodporność.

6. Oznaczenie i znakowanie:

   • Na rękawicach muszą znajdować się czytelne oznaczenia zawierające informacje o producencie, modelu, rozmiarze oraz piktogramy wskazujące na rodzaj oferowanej ochrony (zgodnie z innymi normami, np. EN 388 lub EN 374).
   • Powinna być także zawarta instrukcja dotycząca przechowywania i użytkowania rękawic.

7. Instrukcje użytkowania:

   • Rękawice muszą być dostarczone z instrukcją, która wyjaśnia sposób użytkowania, ograniczenia oraz sposób konserwacji rękawic (jeśli jest to wymagane).

8. Współczynnik przenikalności:

   • Norma określa wymogi dotyczące przenikalności materiałów, z jakich wykonane są rękawice, co pozwala na właściwy wybór materiału zależnie od specyfiki zagrożenia.

2. EN 388: 2016

EN 388: 2016 to europejska norma dotycząca rękawic ochronnych, które zapewniają ochronę przed zagrożeniami mechanicznymi, takimi jak przecięcia, przekłucia, ścieranie i rozdarcie. Jest powszechnie stosowana w przemyśle, budownictwie oraz innych środowiskach pracy, gdzie występuje ryzyko uszkodzeń mechanicznych rąk.

Norma EN 388: 2016 obejmuje kilka testów, które oceniają odporność rękawic na różne rodzaje zagrożeń mechanicznych. Każdy wynik testu jest przedstawiany w formie czterocyfrowego kodu (np. 4X42C), gdzie każda cyfra lub litera odnosi się do poziomu ochrony w danym zakresie.

1. Odporność na ścieranie:

• Sprawdzana jest liczba cykli potrzebnych do przetarcia materiału rękawicy pod określonym naciskiem.
• Wynik podawany jest w skali od 1 do 4, gdzie 4 oznacza najwyższą odporność.
• Wyższy poziom oznacza lepszą ochronę przed ścieraniem.

2. Odporność na przecięcia ostrzem:

• Test ten mierzy liczbę cykli potrzebnych do przecięcia materiału rękawicy przy użyciu obrotowego ostrza.
• Wynik podawany jest w skali od 1 do 5.
• Jeśli materiał zatrzymuje ostrze na wyższych cyklach, to rękawice oferują lepszą ochronę przed przecięciami.

3. Odporność na rozdarcie:

• Sprawdzana jest siła potrzebna do rozerwania materiału rękawicy.
• Wynik podawany jest w skali od 1 do 4, gdzie 4 oznacza najwyższą odporność.

4. Odporność na przekłucie:

• Test ten mierzy siłę potrzebną do przekłucia rękawicy przy użyciu szpikulca.
• Wynik podawany jest w skali od 1 do 4. Wyższy poziom wskazuje na większą odporność na przekłucia.

5. Odporność na przecięcia metodą ISO (EN ISO 13997):

• W przypadku materiałów, które mogą tępić ostrze podczas standardowego testu przecięcia, przeprowadzany jest dodatkowy test przecięcia z użyciem techniki EN ISO 13997 (znanej także jako test TDM).
• Wynik podawany jest w niutonach (N), które wyrażają siłę potrzebną do przecięcia materiału.
• Poziom ochrony jest oznaczany literami od A do F, gdzie F oznacza najwyższą odporność na przecięcia.

6. Odporność na uderzenia:

• Dodatkowy test wprowadzony w EN 388: 2016 sprawdza odporność rękawic na uderzenia, co ma znaczenie szczególnie w rękawicach roboczych, które są stosowane w bardziej ekstremalnych warunkach, np. budownictwo, prace na wysokościach.
• Oznaczenie tej cechy stosowane jest literą "P", co wskazuje, że rękawice przeszły test ochrony przed uderzeniami. Jeśli rękawice nie mają tej ochrony, pozostawia się miejsce puste.

Oznaczenia poziomu ochrony według EN 388: 2016

Poziom ochrony rękawic zgodnie z EN 388: 2016 jest oznaczany za pomocą kodu składającego się z czterech cyfr i ewentualnych liter, np. 4X42C. Każda cyfra odnosi się do odpowiedniego testu, a literowe oznaczenie dotyczy nowego testu przecięcia metodą EN ISO 13997.

• Pierwsza cyfra (1-4): odporność na ścieranie.
• Druga cyfra (1-5): odporność na przecięcie obrotowym ostrzem.
• Trzecia cyfra (1-4): odporność na rozdarcie.
• Czwarta cyfra (1-4): odporność na przekłucie.
• Litera (A-F): odporność na przecięcie metodą EN ISO 13997.
• Litera "P": ochrona przed uderzeniami (jeśli dotyczy).

Przykładowy kod: 4X42C

• 4 – najwyższy poziom ochrony przed ścieraniem.
• X – brak testu na przecięcia ostrzem (ze względu na test TDM).
• 4 – wysoka odporność na rozdarcie.
• 2 – średnia odporność na przekłucie.
• C – wysoki poziom ochrony przed przecięciami metodą EN ISO 13997.

3. EN 374: 2016

EN 374: 2016 to europejska norma dotycząca rękawic ochronnych zapewniających ochronę przed chemikaliami i mikroorganizmami. Jest kluczowa w branżach, gdzie pracownicy są narażeni na kontakt z niebezpiecznymi substancjami chemicznymi, mikroorganizmami oraz zagrożeniami biologicznymi. Norma EN 374: 2016 obejmuje kilka kluczowych części, które definiują wymagania dla rękawic chroniących przed substancjami chemicznymi, określają kryteria badawcze oraz sposób ich oznakowania.

Kluczowe części normy EN 374: 2016

1. EN 374-1: 2016:

Ta część normy definiuje kategorie ochrony i minimalne wymagania dla rękawic chroniących przed chemikaliami i mikroorganizmami. Klasyfikacja obejmuje trzy typy rękawic:

• Typ A: Rękawice o wysokiej odporności na przenikanie co najmniej 6 substancji chemicznych przez minimum 30 minut (oznaczenie czasów przenikania na poziomie ≥2).
• Typ B: Rękawice o odporności na przenikanie co najmniej 3 substancji chemicznych przez minimum 30 minut (≥2).
• Typ C: Rękawice o odporności na przenikanie co najmniej jednej substancji chemicznej przez minimum 10 minut (≥1).

2. EN 374-2: 2014:

Rękawice muszą być szczelne, by zapewnić skuteczną ochronę przed mikroorganizmami (bakterie, wirusy, grzyby). Testy obejmują badanie szczelności na wodę lub powietrze, aby ocenić, czy rękawice są odporne na przenikanie cieczy.

3. EN 374-3: 2004 (zastąpiona przez EN 16523-1: 2015):

Ta część normy została zastąpiona przez normę EN 16523-1: 2015, która reguluje metody testowania przenikania chemikaliów przez materiał rękawicy. Czas przenikania określa, jak długo chemikalia potrzebują, by przeniknąć przez materiał rękawicy. Wyniki są klasyfikowane w 6 poziomach:

• Poziom 1: przenikanie przez ≥10 minut
• Poziom 2: przenikanie przez ≥30 minut
• Poziom 3: przenikanie przez ≥60 minut
• Poziom 4: przenikanie przez ≥120 minut
• Poziom 5: przenikanie przez ≥240 minut
• Poziom 6: przenikanie przez ≥480 minut

4. EN 374-4: 2013 – Degradacja materiału:

Degradacja jest mierzeniem stopnia zmiany w właściwościach fizycznych materiału rękawicy w wyniku kontaktu z chemikaliami. Może to obejmować takie zmiany jak utrata elastyczności, pękanie, rozwarstwianie materiału. Norma wymaga, aby rękawice były testowane pod kątem odporności na degradację przez substancje chemiczne, a wynik wyrażany jest w procentach (procentowa zmiana w odporności materiału).

5. EN 374-5: 2016 – Ochrona przed mikroorganizmami i wirusami:

Ta część normy dotyczy ochrony przed mikroorganizmami, w tym wirusami. Rękawice muszą przejść dodatkowy test, aby mogły być oznaczone jako "ochrona przed wirusami". Znakowanie rękawic zgodnie z tą normą obejmuje dwa symbole:

• Symbol ochrony przed mikroorganizmami: zapewnia, że rękawice chronią przed bakteriami i grzybami.
• Dodatkowy symbol ochrony przed wirusami: stosowany, gdy rękawice przeszły dodatkowy test szczelności.

Substancje testowane w normie EN 374: 2016:

Norma przewiduje testowanie rękawic na odporność na działanie różnych substancji chemicznych, spośród których wybrano 18 podstawowych chemikaliów. Są to m.in.:

• A – Metanol (alkohol)
• B – Aceton (keton)
• C – Acetonitryl (rozpuszczalnik organiczny)
• D – Dichlorometan (chlorowane węglowodory)
• E – Dwusiarczek węgla (rozpuszczalnik siarkowy)
• F – Toluen (węglowodór aromatyczny)
• G – Diethylamina (amina)
• H – Tetrachloroetylen (chlorowany węglowodór)
• I – Octan amylu (ester)

Wybór odpowiednich rękawic zależy od rodzaju chemikaliów, z którymi pracownik ma kontakt, i od czasu ekspozycji.

Oznakowanie rękawic zgodnie z EN 374: 2016:

Rękawice spełniające normę EN 374: 2016 są oznaczone odpowiednimi symbolami, które wskazują na rodzaj ochrony:

• Symbol probówki (ochrona chemiczna): dla rękawic spełniających wymogi odporności chemicznej.
• Symbol probówki z dodatkowym napisem "VIRUS": dla rękawic zapewniających ochronę przed wirusami.

4. EN 407: 2020

Norma EN 407: 2020 dotyczy rękawic ochronnych stosowanych w sytuacjach, gdzie występuje ryzyko kontaktu z wysoką temperaturą i płomieniami. Jest ona kluczowa dla ochrony pracowników przed różnymi zagrożeniami termicznymi w takich branżach jak hutnictwo, spawalnictwo, przemysł szklarski czy produkcja metalurgiczna.

Zakres normy EN 407: 2020:

Norma ta określa wymagania dotyczące rękawic chroniących przed zagrożeniami termicznymi, takimi jak:

• Ekspozycja na płomień.
• Ciepło kontaktowe (bezpośredni kontakt z gorącymi przedmiotami).
• Ciepło konwekcyjne (gorące powietrze, ciepło promieniowania).
• Małe krople stopionego metalu.
• Duże ilości rozprysków stopionego metalu.

Norma ta definiuje również metody badawcze oraz kryteria oceny ochrony termicznej, które są przedstawione w postaci sześciu różnych testów, z których każdy reprezentuje inny rodzaj zagrożenia cieplnego.

Kluczowe testy i poziomy ochrony:

Rękawice zgodne z normą EN 407: 2020 są testowane w następujących kategoriach:

1. Odporność na płomień (test A):
   • Określa, jak długo rękawica może wytrzymać działanie otwartego płomienia, zanim zacznie się palić. Wyniki są oceniane na skali od 1 do 4, gdzie wyższy wynik oznacza lepszą odporność. Ocenie podlega również czas, jaki mija od wycofania rękawicy z płomienia do jej samozgaszenia.
2. Odporność na ciepło kontaktowe (test B):
   • Testuje, jak dobrze rękawica izoluje przed ciepłem kontaktowym. Próbka jest wystawiona na bezpośredni kontakt z gorącym przedmiotem w różnych temperaturach, np. 100°C, 250°C. Wyniki są oceniane w skali od 1 do 4, gdzie poziom 4 oznacza, że rękawica może wytrzymać temperaturę przez co najmniej 15 sekund bez przekroczenia dopuszczalnego wzrostu temperatury wewnętrznej.
3. Odporność na ciepło konwekcyjne (test C):
   • Określa, jak dobrze rękawica chroni przed przenikaniem gorącego powietrza. Wyniki są mierzone w skali od 1 do 4 na podstawie czasu, jaki rękawica wytrzymuje w kontakcie z ciepłem konwekcyjnym.
4. Odporność na ciepło promieniowania (test D):
   • Rękawica jest testowana pod kątem ochrony przed promieniowaniem cieplnym. Wynik w skali 1-4 zależy od tego, jak długo rękawica może absorbować ciepło promieniowania, zanim temperatura na jej wewnętrznej powierzchni wzrośnie o 24°C.
5. Odporność na małe rozpryski stopionego metalu (test E):
   • Testuje się, ile kropli stopionego metalu rękawica może wytrzymać, zanim temperatura na jej wewnętrznej stronie wzrośnie o 40°C. Wyniki są oceniane w skali od 1 do 4.
6. Odporność na duże rozpryski stopionego metalu (test F):
   • Rękawice są wystawione na duże ilości stopionego metalu. Wynik zależy od tego, ile gramów stopionego metalu rękawica wytrzyma, zanim materiał ulegnie uszkodzeniu. Oceny wynoszą od 1 do 4.

5. EN 511: 2006

Norma EN 511: 2006 dotyczy rękawic ochronnych zapewniających ochronę przed zimnem. Jest szczególnie istotna w przypadku rękawic używanych w niskich temperaturach, np. w chłodniach, na zewnątrz w zimowych warunkach lub w środowiskach, gdzie występuje kontakt z zimnymi materiałami.

Zakres normy EN 511: 2006:

Norma określa wymagania i metody badania rękawic ochronnych chroniących przed zimnem w trzech kluczowych kategoriach:

1. Zimno konwekcyjne: Ochrona przed przenikaniem zimnego powietrza.
2. Zimno kontaktowe: Ochrona przed bezpośrednim kontaktem z zimnymi przedmiotami.
3. Przepuszczalność wody: Ocena wodoodporności rękawic.

Kluczowe testy i poziomy ochrony:

Rękawice są poddawane testom na ochronę przed zimnem, a wyniki są przedstawiane na podstawie trzech parametrów, z których każdy oceniany jest w skali od 0 do 4 (gdzie 4 oznacza najwyższą ochronę).

1. Odporność na zimno konwekcyjne (test a):

   • Test mierzy, jak dobrze rękawica izoluje przed zimnym powietrzem, które przenika przez materiał. Wynik określa, jak skutecznie rękawica chroni przed utratą ciepła przez konwekcję.

2. Odporność na zimno kontaktowe (test b):

   • Testuje się, jak dobrze rękawica izoluje przed zimnem przy bezpośrednim kontakcie z zimnymi przedmiotami. Wynik wskazuje, jak długo użytkownik może dotykać zimnych powierzchni bez ryzyka wychłodzenia dłoni.

3. Przepuszczalność wody (test c):

   • Określa, czy rękawica jest wodoodporna. Wynik w tej kategorii jest oceniany binarnie:
     • 0 oznacza brak wodoodporności (rękawica nie jest w stanie wytrzymać penetracji wody przez 30 minut).
     • 1 oznacza wodoodporność (rękawica wytrzymuje 30-minutowy test bez przepuszczenia wody).

Oznakowanie rękawic zgodnie z EN 511: 2006:

Na etykiecie rękawic zgodnych z tą normą znajduje się piktogram przedstawiający płatek śniegu, a poniżej trzy liczby reprezentujące wyniki w testach:

• Pierwsza liczba: wynik ochrony przed zimnem konwekcyjnym.
• Druga liczba: wynik ochrony przed zimnem kontaktowym.
• Trzecia liczba: wynik wodoodporności (0 lub 1).

6. EN 421: 2010

Norma EN 421: 2010 określa wymagania dotyczące rękawic ochronnych stosowanych w środowiskach, gdzie pracownicy są narażeni na promieniowanie jonizujące oraz kontaminację radioaktywną. Ta norma jest kluczowa w branżach takich jak przemysł nuklearny, laboratoria chemiczne i inne środowiska związane z materiałami promieniotwórczymi.

Zakres normy EN 421: 2010:

Norma EN 421: 2010 obejmuje dwa główne aspekty ochrony:

1. Ochrona przed promieniowaniem jonizującym: Rękawice stosowane w kontakcie z promieniowaniem jonizującym muszą być wyposażone w warstwę ochronną, która blokuje promieniowanie, np. warstwę ołowiu lub innego materiału absorbującego promieniowanie.

2. Ochrona przed kontaminacją radioaktywną: Rękawice muszą zapewniać skuteczną barierę przed kontaktowaniem się ze szkodliwymi substancjami radioaktywnymi, zapobiegając ich przenikaniu na skórę użytkownika.

Kluczowe wymagania normy EN 421: 2010:

1. Rękawice chroniące przed kontaminacją radioaktywną:

   • Muszą być szczelne i testowane na przepuszczalność wody oraz cieczy.
   • Ich konstrukcja powinna umożliwiać używanie w komorach rękawicowych (rękawice o długich mankietach).
   • Rękawice są testowane pod kątem przepuszczalności dla gazów, cieczy oraz drobnych cząstek, aby zapewnić skuteczną ochronę przed substancjami radioaktywnymi.

2. Rękawice chroniące przed promieniowaniem jonizującym:

   • Rękawice mające chronić przed promieniowaniem muszą zawierać materiały o właściwościach ekranowania, takie jak ołów lub ekwiwalentne materiały.
   • Należy oznaczyć grubość materiału ochronnego w ekwiwalencie ołowiu (np. 0,50 mm Pb).
   • Rękawice nie są przeznaczone do ochrony przed wysokoenergetycznym promieniowaniem X ani gamma.

Testy i certyfikacja:

Rękawice zgodne z normą EN 421: 2010 muszą przejść różne testy, które obejmują:

• Testy szczelności na przepuszczalność cieczy (ważne dla ochrony przed kontaminacją).
• Testy na wytrzymałość materiałów ochronnych przed promieniowaniem.
• Ocena grubości materiału ekranującego dla zapewnienia właściwej ochrony przed promieniowaniem jonizującym.

Oznakowanie rękawic:

Rękawice spełniające normę EN 421: 2010 są oznaczane symbolem promieniowania, co ułatwia ich identyfikację. Na opakowaniu oraz rękawicy powinny znajdować się informacje dotyczące poziomu ochrony, w tym grubości materiału ołowianego, jeżeli dotyczy ochrony przed promieniowaniem.

7. EN 12477: 2001

Norma EN 12477: 2001 określa wymagania dotyczące rękawic ochronnych stosowanych przy spawaniu oraz podczas powiązanych technik, takich jak cięcie i szlifowanie metali. Rękawice zgodne z tą normą muszą spełniać wymagania dotyczące ochrony przed zagrożeniami mechanicznymi, termicznymi oraz chemicznymi, jakie występują w procesach spawalniczych.

Zakres normy EN 12477: 2001:

Norma EN 12477: 2001 łączy w sobie wymagania kilku innych norm dotyczących ochrony rąk, w szczególności:

• EN 388 (ochrona przed zagrożeniami mechanicznymi),
• EN 407 (ochrona przed zagrożeniami termicznymi),
• EN 420 (ogólne wymagania dla rękawic ochronnych).

Klasyfikacja rękawic spawalniczych:

Norma EN 12477: 2001 dzieli rękawice spawalnicze na dwie klasy:

1. Typ A: Rękawice o wyższym poziomie ochrony, które zapewniają lepszą odporność na wysokie temperatury oraz uszkodzenia mechaniczne. Typ A jest przeznaczony do bardziej wymagających prac spawalniczych, gdzie wymagana jest maksymalna ochrona, ale kosztem niższej precyzji manipulacji.

2. Typ B: Rękawice o niższym poziomie ochrony, które zapewniają większą zręczność i precyzję. Są stosowane w pracach, gdzie wymagana jest precyzja i delikatność, jak np. spawanie TIG, ale w mniej ekstremalnych warunkach.

Wymagania dla rękawic zgodnych z EN 12477: 2001:

Rękawice spawalnicze zgodne z tą normą muszą spełniać określone wymagania w zakresie ochrony przed:

• Zagrożeniami mechanicznymi: Odporność na ścieranie, przecięcie, rozdarcie i przekłucie zgodnie z normą EN 388.
• Zagrożeniami termicznymi: Odporność na kontakt z wysoką temperaturą, ogień oraz promieniowanie cieplne zgodnie z normą EN 407.
• Zagrożeniami chemicznymi: Rękawice muszą chronić przed szkodliwymi substancjami chemicznymi, jakie mogą występować podczas spawania.

Kluczowe wymagania dla rękawic:

• Odporność na ciepło kontaktowe: Muszą zapewniać ochronę przed gorącymi przedmiotami.
• Odporność na drobne odpryski metalu: Muszą chronić przed iskrami i drobnymi odpryskami stopionego metalu.
• Zdolność do gaszenia płomienia: Rękawice muszą być odporne na zapłon, a materiał musi gasnąć samoistnie po usunięciu źródła płomienia.
• Długość mankietów: Powinna zapewniać dodatkową ochronę dla nadgarstków i przedramion.

Oznaczenia rękawic zgodnych z EN 12477: 2001:

Rękawice spawalnicze posiadające oznaczenie zgodne z tą normą muszą mieć wyraźne informacje na temat:

• Typu rękawic (A lub B).
• Poziomu ochrony przed zagrożeniami mechanicznymi i termicznymi zgodnie z EN 388 i EN 407.
• Producenta oraz rozmiaru rękawic.

8. EN 1082: 1996

Norma EN 1082: 1996 dotyczy rękawic i ochraniaczy na ręce zaprojektowanych w celu ochrony przed przecięciami oraz nakłuciami, głównie w przemyśle przetwórstwa mięsa i ryb, a także w innych sektorach, gdzie pracownicy mogą być narażeni na ostre narzędzia.

Zakres normy EN 1082: 1996:

Norma ta obejmuje dwa główne typy ochrony:

1. Rękawice ochronne: Zapewniają ochronę przed przecięciami i nakłuciami podczas pracy z ostrymi narzędziami, takimi jak noże.
2. Ochraniacze na ręce i ramiona: Mają na celu ochronę części ciała, które są narażone na ryzyko kontaktu z ostrymi krawędziami, szczególnie podczas cięcia.

Wymagania dotyczące materiałów:

• Stalowa siatka: Jest powszechnie używana do produkcji rękawic i ochraniaczy. Materiał ten jest odporny na przecięcia i nakłucia, co czyni go idealnym do pracy z ostrymi narzędziami.
• Tkaniny odpornie na przecięcia: Alternatywnie, niektóre rękawice wykonane są z mocnych włókien syntetycznych (np. Kevlar), które również zapewniają dobrą ochronę przed przecięciami.

Kluczowe wymagania normy:

• Odporność na przecięcia: Produkty muszą wykazywać odpowiednią odporność na przecięcia zgodnie z testami przeprowadzanymi zgodnie z normą.
• Odporność na nakłucia: Rękawice i ochraniacze muszą być odporne na nakłucia, zwłaszcza od ostrych przedmiotów, takich jak noże.
• Dopasowanie: Rękawice i ochraniacze muszą być wygodne w noszeniu, zapewniać swobodę ruchu, a jednocześnie dobrze chronić dłoń i przedramię.

Klasyfikacja produktów:

• EN 1082-1: Obejmuje rękawice wykonane ze stalowej siatki.
• EN 1082-2: Dotyczy rękawic i ochraniaczy wykonanych z innych materiałów, które zapewniają ochronę przed przecięciami, ale nie przed nakłuciami.
• EN 1082-3: Dotyczy ochraniaczy na ręce i ramiona.

Oznaczenia:

Rękawice i ochraniacze zgodne z normą EN 1082: 1996 muszą być odpowiednio oznakowane, co ułatwia identyfikację produktów, które spełniają wymagania ochronne przed przecięciami i nakłuciami.

Normy te zapewniają, że rękawice ochronne są zaprojektowane, przetestowane i oceniane zgodnie z określonymi wymaganiami, aby skutecznie chronić ręce użytkowników w różnych warunkach pracy.